Մեծ Բրիտանիայի կառավարությունում հայտնվել է մենակության նախարար, որ պիտի զբաղվի մենակյացների խնդիրներով: Մենակությունը, իհարկե, պրոբլեմ է, բայց նաև բազում միֆեր կան մենակության մասին, որ այնքան էլ իրականության հետ կապ չունեն:
Մի զարմացեք հարցից: Այո, Նիդերլանդների խորհրդարանի ստորին պալատը քվեների մեծամասնությամբ ընդունեց Օսմանյան Թուրքիայում 1915-ի հայերի զանգվածային սպանդը ցեղասպանություն ճանաչելու 2 օրինագիծ` վերահաստատեց Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչելու 2004-ի որոշումը և այս տարվա ապրիլի 24-ից 5 տարին մեկ Երևան կգա Նիդերլանդների ներկայացուցիչը` մասնակցելու Հայոց եղեռնի զոհերի ոգեկոչման արարողություններին:
Եվ այսպես՝ հայաստանյան քաղաքական, վերլուծական, լրատվական դաշտի գերակշիռ հատվածը ՀՀ վարչապետի և չորրորդ նախագահի շուրջ դիլեման լուծված է համարում. վարչապետի պարագայում այդ դիլեման լուծված է համարվում Սերժ Սարգսյանի օգտին, իսկ նախագահի պարագայում, ինչպես հայտնի է, ընդհանրապես այլընտրանք գոյություն չունի։
Սակայն տարօրինակն այն է, որ համաշխարհային հանրության ուշադրության կենտրոնացումը Իրաքում ու Սիրիայում ընթացող հակաահաբեկչական պատերազմների, ինչպես նաև «Քրդական հարցի» շուրջ, ի վերջո, երկրորդ-երրորդ պլան է մղել այն, ինչ հենց հիմա տեղի է ունենում բուն Թուրքիայի քրդաբնակ շրջաններում: Եվ իզուր:
50-ին մոտեցող ու 50-ն անց ոչ մի հայ չի գտնվի Հայաստանում, որ 1988-ին չի եղել Ազատության հրապարակում: Գոնե մեկ անգամ: 1988-ին ու մինչև 1991-ը մենք ազգովին մեկ գրանցում ունեինք` Ազատության հրապարակ, ու մեր բոլորի ժամացույցը նույն ժամանակն էր ցույց տալիս:
Ասում են, որ Մյունխենի անվտանգության համաժողովը «արդյունավետ չէր, ոչ մի պայմանավորվածություն չկայացավ», թեպետ հրավիրվել էր Մերձավոր Արևելքում իրավիճակի նկատելի սրման պայմաններում:
Պատերազմը Սիրիայում վերածվել է աշխարհաքաղաքական խելահեղ հարվածների փոխանակման: Պարզ է, որ կուլիսներից թելերը ձգում է Պուտինը` գրում է Օզան Դեմիրկանը Handelsblatt-ում:
ԱՄՆ-ում Դոնալդ Թրամփի նախագահության օրոք, որ չի ցանկանում ամրապնդել ազատական աշխարհակարգը, Եվրոպայի ղեկավարները պետք է ստանձնեն սեփական անվտանգության պատասխանատվությունը:
920 թվականին Թուրքիան խոստացավ ու խաբեց Ռուսաստանի իշխանությանը՝ Խորհրդային Միության փոխարեն ընտրելով ամերիկյան, հետագայում՝ ՆԱՏՕ-ի ուղղությունը։
Հասկանալով թուրքական վտանգները՝ ԽՍՀՄ կայսրությունը հատուկ զորքեր տեղակայեց Թուրքիայի և Հայաստանի սահմանին և օգնեց Հայաստանի գործոնի ուժեղացմանը...